Barış, sunumunu hazırladı. Son kez gözden geçirdi ve evet, hazırdı! Okula gitmek için sabırsızlanıyordu. Atatürk’ün barışa verdiği önem ile ilgili bir sunum hazırlamıştı. Huzurla yorganının altına girdi. O sırada bir düşünce kapladı zihnini “Ya barış olmasaydı? Ne olurdu o zaman?” Bu düşünce zihnini kurcalarken göz kapakları ağırlaştı ve gözleri yavaş yavaş kapanmaya başladı. Yüksek bir ses duyunca açtı gözlerini, ikinci bir sesle birlikte kapaması bir oldu. Elini kulaklarına götürdü, çınlıyordu ses yüzünden. Seslerin kesildiğinden emin olduktan sonra açtı gözlerini. Kapkaranlık bir odadaydı. Evin her yeri tahtadandı. Dışarıdaki soğuk, aralardaki boşluklardan kolayca geçerek odayı dolduruyordu. Barış, üşüdüğünü hissetti. Bir çığlık duyuldu, bir çocuk çığlığı… Ardından da bir silah sesi… Barış, ayağa kalkıp tahtalarla kapatılmış pencereye doğru yürüdü.
