Hatırlıyorum. Nâzım Hikmet deyince hatırlıyorum hep. Dinleye dinleye ezberlediğim o şarkının sözlerini ve şiirlerle henüz tanışmamış benliğimin hislerini. Birçok eşsiz cümle sindi hayatıma o günden sonra. Mesela; büyüyemediğini öğrenmiştim ölü çocukların ve zulmün benimle yaşıt bir kızın saçlarını yakabileceğini öğrenmiştim. “Kız Çocuğu” adında bir şarkı idi benim bildiğim, şiirlerin varlığından da habersiz olduğumu söylediğim zamanlar işte. “Nâzım Hikmet”, o bir şairdi evet, ancak ben şiiri tasvir edemeyecek kadar küçük, şair nedir anlatamayacak kadar bilgisizdim. Kim olduğunu, ne yaptığını bilmeden tanıştım o gün onunla ve adı aşina oldu bir süre sonra kulağımda.
