1984’te yayımladığı “Ökselerin Yöresinde” kitabında böyle diyor, Şükran Kurdakul. Hüzün ve karamsarlık da bir insanlık durumudur ve umut kadar, öfke ve direnç kadar yakışır insanın yüreğine. Kurdakul’un yaşamını ve kendisini birazcık tanıyanlar, onun, ışığının biriktiği yerlere geldiğine katılacaklardır, ama çekimin bittiğine, hızın kesildiğine, saatin durduğuna elbette katılmayacaklardır. Çekim bitmedi. On sekizindeki pek çok gençten kesinlikle daha hızlı. Ve saat, durmak ne demek, aynı şaşmazlık ve içtenlikle şiiri ve insan onuruna yaraşır bir yaşamı vurup duruyor yetmiş yıldır
