Güzel kırmızı sakalları mı boyunu daha uzun gösteriyordu o akşamüstü yoksa giydiği keten bej takımın içinde daha mı göz kamaştırıcıydı Cenk? İkisi de söylenebilirdi, “o insanı insana bağlayan güvenci” anlatan başka şeyler de. Ne tuhaf, o kendi içinde kaybolmuştu ama aşkın varlığı onu daha dik tutuyor, daha çok gösteriyordu. Sanki bir film setindeydi, esas oğlan oydu, o yüzden böyle giyinmişti. Esas kızsa Rodos. Ve her şey film icabıydı sanki. Başrollerde Rodos ile Cenk vardı, yardımcı rollerdeyse eskiden çalıştığı banka yayınevinden, Kadıköy mekânlarından ve sıklıkla meyhanelerde, biracılarda buluştukları arkadaşları, küçük İskender, Orhan Alkaya, Turgay Kantürk, Engin Turgut, Haydar Ergülen ve başka şairler... Rodos’u uğurlamak için toplanmışlardı, küçük İskender’in “belki yalnızca siz ikiniz şiirdiniz, biz geride kalanlar hikâye” diye yazdığı o yakınlığın son töreni. Cenk’in belki de ömründe ilk ve son kez giydiği o keten takım elbisenin de o ‘iki şiir’de bir anlamı vardı elbette.
