Hayat sanki buralarda bir yerlerde kalmalıydı.’ diye geçirdi içinden. Eğilip tezgâhtaki kilime elini sürdü. Rehber “Gidiyoruz!” diye bağırana kadar da öylece kaldı. Sabriye’nin hayatı tam ortadan ikiye ayrılıyordu. Bu kazadan sonra da hiç umudunu kaybetmedi. Bastonuyla umudu hep ellerindeydi. Çocukluğunun kilimli odalarında dolandı durdu ne zaman dara düşse göğsü. Hep mutlu hep huzurluydu o odalar çünkü. İnsan yaş aldıkça asıl olana yaslamak ister ya sırtını. Şimdi altmış sekiz yaşında yollara düşmesi de bu yüzdendi.
