“N’oolur Hasan Çavuş uçurumun kenarına, uçurumun kenarına!” Küçücük bir kız çocuğu. Kapkara saçlı, kapkara gözlü. Dört yaşında ya var ya yok. Korucu Hasan’ın kucağına tırmanmış, eliyle bu yüksek düzlüğün ucunu gösteriyor. O ucun kıyısı uçurum. İkisinin de en sevdikleri ve sık sık oynadıkları bir oyun bu. Korucu Hasan, küçük kızı havada fırlatıp tutuyor. Küçük kız bir süre havada uçuyor, sonra tam düşerken kendini Hasan’ın güvenli kollarında buluyor. Ama bu oyunu o düzlüğün herhangi bir yerinde değil, tam uçurumun kenarında oynamak istiyor her zaman.
